Lange zwarte rokken tot ver over de knie. Stijf gestreken witte blouses met lange mouwen. Een blauw-wit sjaaltje met semi-abstract en vooral ondefinieerbaar motief om de hals. Straaltjes zweet over onze voorhoofden. En een fronsende Italiaan met zwartgrijze lokken tegenover ons. “Dus jullie komen van de hotelschool in Nederland.” Heel opgewekt klinkt hij niet. “En jij spreekt Italiaans?” Hij wijst sombertjes naar mij. Voor ik iets kan terugzeggen, duwt hij een notitieboekje in mijn handen. “Ga jij dan maar de bestellingen opnemen.”

“Maar spreek Italiaans!”, sommeert menige klant mij. “Waar blijft het eten!”, klinkt het ergens anders vandaan. Als we eindelijk om een uur of een ’s nachts het restaurant kunnen vegen, mogen we van geluk spreken. In het ergste geval blijven de twintig leden van het animatieteam nog even zitten tijdens de uren die we niet eens meer betaald krijgen. Valerio, de restaurantmanager, doet er vaak nog een schepje bovenop. Hij komt dan toekijken hoe ik veeg en zegt: “jij kunt niet vegen”. Dubbel vernederend als je nagaat dat scopare in het Italiaans nog een andere betekenis heeft.

Afgepeigerd stort ik neer op het stapelbed dat ik met Olita deel. Olita is van de preutse soort: onderbroek en beha gaan nooit en te nimmer voor mijn ogen uit. Altijd een keurig pyjamaatje er overheen. Een paar kamers verderop slaapt Sandra, Olita’s tegenpool. Ga je mee stappen? Vraag ze mij iedere avond? Dat genereuze aanbod sla ik meestal af, want met Sandra uitgaan, betekent om drie uur thuiskomen. Op zijn vroegst. Om zes uur ’s ochtends staat Sandra gewoon weer achter de ontbijtbar. Hoe Sandra dat doet, behalve dat ze zich iedere dag achter een dikkere laag plamuur verstopt, is mij onduidelijk.

Raffaele praat niet meer met mij. Hij is boos omdat ik het heb uitgemaakt. Raffa bleek toch niet zo mijn type. Overdag in het restaurant draait hij non-stop The Final Countdown van Europe op maximale volumesterkte. Je wou dat het nu dan toch eindelijk final was. Maar nee. Ook Raffaele’s moeder is boos op mij. Ik mag haar ‘zoontje’ niet meer zo pesten. Sandro leidt de aandacht af en neemt mij in het ootje. Ik schijn nogal te slissen als ik si zeg. En Atillio leert ons hoe je met zes borden tegelijk moet lopen. Raffa kan dat ook en is weer blij want nu kan hij een demonstratie geven. Op de hotelschool is met zoveel borden lopen niet netjes, maar in Italië geeft dat blijk van je kundigheid. Wil je echt fooi vangen? Bied dan stuzzicadente (tandenstokers) aan na het eten. Dat woord zal ik nooit meer vergeten.

Drie maanden later ben ik een doorgewinterde horecarot en keer ik Italiaanssprekend, zo’n vijfduizend gulden rijker en vele kilo’s lichter terug naar Nederland. Maar het kriebelt. Dolce Italia heeft mijn hart gestolen. Dus ga ik Italiaans studeren. Al duurt dat een blauwe maandag – studeren bleek ondanks het übergezellige Bungehuis in Amsterdam niet echt mijn ding op dat moment – ruim vijfentwintig jaar later krijg ik opeens een toepasselijke opdracht: ik mag de trilogie Italiaanse nachten redigeren.

Italiaanse nachten, Irene Cao
De titel doet al een en ander vermoeden. Zelf heb ik Vijftig tinten grijs nog niet gelezen, maar het schijnt tot hetzelfde genre te behoren. Nu vraag ik mij al redigerend geregeld af wat het verschil is tussen dit oeuvre en een Bouquet Reeks en wat nu wel en wat nu niet literair is. Toch verheug ik mij al op deel drie, dat ik binnenkort in handen krijg. Want los van een ruim aantal niets verhullende scenes in de slaapkamer of op andere locaties, is het een spannend verhaal vol passie dat je meeneemt naar mysterieuze oktoberochtenden in Venetië, de heuvels en het boerenland van Toscane, zinderende zomerdagen in Rome en de meest andere prachtige delen van dolce Italia.

Een aanrader dus voor een ieder die van het land, de gewoonten en een flinke dosis ‘romantiek’ houdt.