Als je emigreert, dan begin je helemaal opnieuw. Daar kun je tegenop zien. Je kunt het ook zien als een spannende uitdaging. In mijn geval was geen van beide van toepassing. Ik volgde gewoon gedwee mijn toenmalige liefde. Niet omdat ik van nature heel volgzaam ben en wij nu zo’n fijne relatie hadden. Nee, zo kan ik het niet noemen. Ik volgde hem meer, omdat het qua werk in Nederland even niet opschoot. En omdat ik wel een beetje nieuwsgierig was naar het eiland waar ik ben geboren en waar mijn moeder vandaan komt.

Dus begon ik mijn bestaan op Curaçao. Dat ging niet meteen vanzelf, maar met een half jaar kwam er schot in. Na een turbulente scheiding van mijn tropische liefde – aan, uit, aan, uit, aan, uit – vond ik een heel fijn huisje en leuk werk. Eerst in de horeca, toen als journalist en daarna in een interessante functie bij de overheid. De band met mijn familie op het eiland verstevigde en gaandeweg kreeg ik geweldige vrienden om mij heen. En om mijn liefdesverdriet te vergeten, begon ik een moestuin op het landgoed van een neef.

Met de moestuin begon ik ook helemaal opnieuw. Letterlijk vanaf de grond. Die maakte ik eerst helemaal kaal. In die contreien doen ze dat met een chapi: een landhak, want de stenige bodem is knoerthard. Je moet er flink op los hakken en dat was op dat moment een prima remedie als onverhoopt mijn ex in mijn gedachten opdoemde. Ondertussen had ik papaja’s en guave ’s gezaaid. Een stuk of twintig planten gingen de grond in. Die groeiden uit tot stevige bomen boordevol vruchten. Het waren er zoveel, dat ik ze verkocht ik aan de Portugese en Chinese supermarkten in de buurt. Ik had een rijk bloeiende moestuin en een rijk bloeiend leven.

Toch ging ik terug naar Nederland. En daar begon ik alweer helemaal opnieuw. In de liefde ging het dit keer wat soepeler. Na een half jaar ontmoette ik de liefde van mijn leven. Daar kwam later een zoon bij. Met mijn oude vrienden kreeg ik gaandeweg weer meer contact. Alleen de leuke baan kwam niet direct. Wel ben ik wel weer een moestuin begonnen. En een blog.

Waarom een blog? In eerste instantie om was dit om mij profileren te midden van al die duizenden andere tekstschrijvers en (web)redacteuren. Maar ik kwam er ook achter, dat schrijven een grote inspiratiebron is. Dat het super leuk is om je eigen medium te hebben en zelf te bepalen waar je over schrijft. Ook kwam ik er achter, dat ik het leuk vind om allerlei herinneringen op te halen en ze vast te leggen. Veel vrienden lezen mijn blog met plezier. Misschien mijn zoontje later ook.

Het leven is als een moestuin. Je zaait wat en je hoopt dat daar iets moois uit voortkomt. Iets groens, iets vruchtbaars. Mijn blog genaamd ‘Mijn tuin – mi kunuku ‘ gaat over het opbouwen van een bestaan, hier en daar.