De ranch op Kunuku Largu

CUR – Mijn neef heeft een groot landgoed vlakbij de Tafelberg. Er is een voormalige paardenstal over waar ik in kan wonen. De stal is van binnen netjes afgetimmerd en fris wit geschilderd. Er komt veel licht binnen en de wind waait lekker door de openstaande ramen en deur. Een houten bed en tafel, een koelkast, een kookplaatje: ik voel mij meteen thuis.

Voor het huis staat een bankje. Daar ga ik vaak zitten om te genieten van het uitzicht op de Tafelberg. Of ik bewonder de statige Colombiaanse man met de cowboyhoed die ’s ochtends de paarden komt trainen op het veld naast mijn nieuwe onderkomen. Er werken nog meer Colombianen op de ranch. De geur van bakbanaan komt je dagelijks rond het middaguur tegemoet. De zon priemt, de cumbiamuziek schettert (luister en geniet), een zwerfhond komt bedelen. Het lijkt Klein-Colombia wel.

Jungle Jane

Eigenlijk wilde ik ooit correspondent worden in Latijns-Amerika. Ik zag het al helemaal voor me: daar liep ik met mijn machete door de jungle in mijn camouflagepak. Free as a bird. Verwilderde blik en krullenbol. Bruin verbrand. Een vette camera op mijn schouder. Kalasjnikov erbij. En dan: “dit was Liane Zoeter voor huppeldepup-nieuws uit de bush van Colombia”.

Je weet wel, daar waar de Panamerican highway even ophoudt. Tussen Zuid- en Midden-Amerika, tussen Colombia en Panama. Totaal ondoordringbare wildernis. Echter niet voor drugsbazen, handelaren en  koeriers. Een zogenaamde no-go-zone. Behalve natuurlijk voor mij en mijn team. Dat was mijn droom.

Al kwam ik soms dichtbij, het liep iets anders. Nu woon ik in een rijtjeshuis. Wij hebben onlangs een Volvo gekocht. En vandaag hebben wij moederdag gevierd. Overigens ook helemaal niet verkeerd. Kijk wat een blijdschap!