Op de vlucht voor de donkere stalkers

CUR – Het loopt lekker. Ik mag het ene na het andere stukje voor het Antilliaans Dagblad schrijven. Samen met het inkomen van het restaurant waar ik de lunch loop, verdien ik nu zo’n 1500 gulden per maand: genoeg om op Curaçao van te leven.

Een baan
Door het restaurant kom ik aan mijn onderwerpen. Bijvoorbeeld door een groep honkballers uit Nederland die op het eiland komt softballen. Softbal voor heren schijnt helemaal hip te zijn. Dus loop ik een hele zondag op het veld rond en praat ik met dezen en genen. Maar er komt van alles voorbij: hockey, watersport, gezondheid. Op een dag weet ik mijzelf naar binnen te praten bij een concert van de Portoricaanse Gilberto Santa Rosa. Een unieke kans voor een niet zo draagkrachtige salsaliefhebber. Steeds vaker kom ik collega’s van de Amigoe tegen en zij mij. Op een dag word ik gebeld voor een sollicitatiegesprek. En ik krijg de baan.

 

Rust
Een baan, eindelijk rust. Tenminste, dat dacht ik. Zoals ik al eerder vertelde, was ruggengraat niet mijn sterkste kant als het om mijn tropische liefde ging. Wij hebben wel weer eens contact. Hij heeft natuurlijk spijt…

Nightmare on the ranch
Op een avond zit ik buiten op het bankje voor het witte huisje en zie ik het veld naast het huis bewegen. Het veld bewegen? Ik pak een zaklamp, richt het op de bewegende massa en dan zie ik het: hordes – misschien wel honderden – kakkerlakken. En ze rennen, hard, naar mij toe! Ik ren ook, heel hard, weg! Dit keer niet naar mijn nicht, maar weer terug naar het huis in Montaña.

Tijd voor een liedje
Het duurt niet lang. Binnen een maand verhuis ik naar het huis van een nicht. Mijn rode Suzi parkeer ik soms op het strand van Marie Pampoen. Dan tuur ik over het water in de richting van Venezuela (bij helder weer kun je soms bergcontouren waarnemen) en luister ik naar Los Angeles Negros op de radio. Je hoeft geen Spaans te kunnen om te begrijpen waar het over gaat. Blèr maar even mee met de karaokeversie van Volveré.


Kunstwerk Free from mental slavery van Philippe Zanolino op het strand van Marie Pampoen

Een gedachte over “Op de vlucht voor de donkere stalkers

  1. Pingback: Comeback van de donkere stalkers | Mijn tuin – Mi kunuku

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s