Ik word vaak uitgelachen om mijn ideeën. Het zal aan mijn presentatie liggen, want achteraf blijken die ideeën vaak zo gek nog niet. Zo kocht ik in 2001 een mountainbike op Curaçao. Moederziel alleen befietste ik de drukke wegen. “Gevaarlijk!” en “Je bent gek!”, klonk het dagelijks om mij heen. Misschien hadden ze gelijk, maar ik wilde nou eenmaal fietsen.

Omdat mijn mountainbike van Chinese makelij en zeg maar niet een van de duurste was, moest ik met grote regelmaat langs Vistabike, toen de enige fietsspeciaalzaak op het eiland. Dat kan beter, dacht ik iedere keer weer als ik het pand had verlaten, nadat een knorrig ouder echtpaar – knorrig als understatement – mij iets in mijn handen had geduwd en mij had toegestaan te betalen.

Regelmatig heb ik nachten wakker gelegen en fantaseerde ik over mijn eigen fietsspeciaalzaak. Met bandenplakservice natuurlijk, want als Amsterdammer heb ik nu eenmaal veel ervaring opgedaan met banden plakken (zie voor verdere ervaring mijn LinkedIn). Ook zou ik net als de Flying Dutchman in Ecuador een grote jeep aanschaffen, daar een kooi bovenop lassen zodat je daar fietsen op kon zetten en fietsers die waren afgehaakt. Mijn automonteur had er wel oren naar, maar ja, we hadden allebei geen kapitaal. En misschien waren we ook wel een beetje laf.

Ondertussen bleef menigeen mij verwonderd aankijken als ik al fantaserend rondfietste over het eiland. Zelfs de loslopende waakhonden hadden meestal te laat door wat er nu precies voorbij kwam sjezen. Tot een paar jaar later, toen hele Raboploegen uit Nederland kwamen aanzetten, de fietsclinics als paddenstoelen uit de grond schoten en de honden inmiddels op ‘activate’ en ‘schuimbekken’ stonden als er weer een fietser voorbij kwam.

Er zijn tal van voorbeelden, waarbij ik trendsettende ideeën had die zijn weggehoond of wegbekritiseerd. Zielig? Ik geef toe: sommige komen ook wel een beetje maf over. Zo heb ik een fobische angst voor haaien. In de zee – al is het de Oostzee – ben ik bang voor haaien, in het zwembad ben ik bang voor haaien en in een waterbed ben ik bang voor haaien. Hoe dat komt? Geen idee, misschien een reden temeer om te geloven in een vorig leven waarin een haai mij of een van mijn dierbaren op gruwelijke wijze uiteen heeft gereten.

Hoe dan ook, toen Man en ik gisteren op het strand van Zandvoort in onze rust werden gestoord door een laag overvliegende helikopter en een constant langsvarende reddingsbrigade was mijn onmiddellijke reactie: haaien. Daar werd natuurlijk hartelijk om gelachen. Maar wat hoor ik vandaag op het RTV N-H-nieuws: “Er zwemmen haaien in de Noordzee” Zie het bericht, zie de foto van de spotter Sandra van der Kolk:

en: ZIE JE WEL!

Wacht maar: over een paar jaar komen de echte jaws-sen.

Oh, lekker dan: RTV N-H heeft het bericht vijf minuten na het plaatsen van mijn bericht gewijzigd. Waarschijnlijk is het toch geen haai geweest…

Toch: beware!