Het is gelukt. Een half jaar na je dieet ben je nog steeds meer dan tien kilo lichter. Maar je bent er nog niet. Er moeten er nog tien af. Dus tijd voor een nieuwe stap. Een goed moment om weer te beginnen met sporten. Een sportschooltype ben ik niet echt, want ik hou van vrijheid en buitenlucht. Dus val ik terug op mijn oude liefde: hardlopen.

Before
Maar waar ik ooit in een ver verleden meer dan twintig kilometer liep, denk ik nu nog voordat ik begonnen ben: het is binnen al hartstikke koud, hoe moet het buiten dan wel niet zijn. Misschien gaat het zo wel regenen. En waar zijn mijn gympen ook alweer? Mijn platvoeten doen pijn. Mijn knieën ook. En ik kom toch niet verder dan 100 meter. Waar begin ik dan eigenlijk aan.

Stap 1
Toch is er iets in mij dat kriebelt. Vanuit een of ander duister motief schijn ik die stap te willen nemen. Dus daar ga ik. Ik hijs mezelf in mijn sportkleren. Omdat ik wel vaker ‘weer begonnen’ ben, heb ik inmiddels het juiste tenue bij elkaar gesprokkeld: verende schoenen met steun aan de binnenkant, een lekker zittende broek die niet afzakt en vooral: een stevige sportbeha. Het geeft een boost zo’n outfit. Ik voel me onmiddellijk als herboren en reuze sportief, dus ga ik over naar stap 2: stretchen.

Stap 2
Er zijn trainers die beweren dat je eerst warm moet zijn voordat je gaat stretchen. Anderen zeggen dat je vooraf moet stretchen en beslist niet achteraf. Maar zelf kan ik het maar niet vaak genoeg doen: vooraf een beetje, wanneer ik warm ben iets meer en achteraf lekker uitgebreid. Ik zit dan en buig voorover tussen mijn benen. Of ik duw de muur weg met mijn hakken in de grond. Wel rustig aan he, niet veren dus. Beetje zwaaien met die armen en schudden met die billen en je kunt gaan.

Stap 3
Hét Moment is aangebroken. Je gaat rennen. En dat doe je heeul langzaam. Als herintreder is het namelijk een veelgemaakte fout om te hard van stapel te lopen. Dan raak je namelijk óf geblesseerd óf gefrustreerd. Dus hanteer je het stappenplan van je trainer (paar minuten rennen, paar minuten gewoon doorstappen). Dat vergat ik nog even te melden: ik doe mee met een groepje met een trainer die er veel verstand van heeft. Een aanrader zo’n clubje met een hardloopexpert vol waardevolle tips. Ook als je al ‘weet hoe het moet’.

After
Na het hardlopen voel je je eerst de held van de eeuw en heel voldaan. Maar daarna stort je in. Je krijgt het nog kouder dan voor het hardlopen, je hebt overal pijn en je bent dagenlang heel erg moe. Tenminste ik dan he. Tot overmaat van ramp zet je het ook nog eens op een eten, want je hebt enorme trek gekregen. Waar ben ik ook alweer aan begonnen en waarom, vraag je je af. Maar na een paar weken gaat het beter. Je hebt het niet meer koud, je bent achteraf niet meer zo moe en je eetpatroon is weer in balans. Je neemt zelfs af en toe een sprintje. En daarna ga je weer lekker stretchen, dit keer tegen een paal in het park…..

Er is altijd een maar
Maar wat is dat voor smerigheid? Fijnstof? Kerosine? Dieselolie? Een zwart plakkerig goedje kleeft aan mijn hand. Daarna zit het ook op mijn gezicht, shirt en de trapleuning. Hoe gezond is dat eigenlijk, zo’n rondje Sloterplas of Tuinen van Nieuw-West tussen de A9, A4, A10, A200, de Zwanenburgbaan en de Polderbaan? En waar ben ik dan eigenlijk mee bezig?

Op Curaçao hebben ze ook zo hun hardloopmethoden. Lees mijn artikel in het Antilliaans Dagblad Bewegen: lekker in je vel zitten.