Over Zoon zou ik een heel blog kunnen volschrijven. Maar misschien zit niet iedereen daar op te wachten. Op zich is het leven van “de witte en de zwarte Spiderman” niet saai te noemen. Dan weer zijn ze “de duiker”, dan weer “de ridder”, en dan weer de slijkspringer, de inktvis of de octopus. En meestal zijn ze in gevecht. In gevecht met de draak, “de Dinosaurus Rex”, de mammoet of met “de gemene cowboy” (ik heb Zoon laatst “Once upon a time in the West” laten zien, de beste film van de vorige eeuw).

Maar tijdens de avonturen van de witte en de zwarte Spiderman dus – in welke rol dan ook – doen Man en ik regelmatig pogingen om Zoon te laten eten. Tijdens, zodat hij niet merkt dat er eten naar binnen gaat, hopen wij. Ja, heel pedagogisch verantwoord. Patat, chips, koekjes en chocola gaan heel goed. “Pous pous” wilde tijdelijk ook prima, totdat er steeds meer groente doorheen ging. En totaal gepureerde prakkies waar een bouillonblokje aan is toegevoegd waren een groot succes, totdat Zoon – op zich begrijpelijk – die immer aanwezige bouillonsmaak een beetje zat werd en doorkreeg dat er ook linzen, aardappelen en groente bij zaten.

U snapt, wij zijn soms de wanhoop nabij. Datzelfde geldt voor de wc-gang. De details daarover zal ik achterwege laten. Maar gelukkig kwamen crècheleidsters en andere ouders al snel massaal opdraven met De Oplossing: het stickerbeloningssysteem. Na iedere poep en scheet en/of hap krijgt Zoon een sticker op een vel met bijpassend plaatje. Is het vel vol, dan krijgt hij een cadeautje. Zoon blij, bord leeg, wij blij. En we leefden nog lang en gelukkig en plakten ons ongans aan stickers.