Op Curaçao moet je voorzichtig zijn. Je kunt niet zomaar je vinger opsteken naar deze en gene zonder gevolgen. Vroeg of laat blijkt het familie of zit je opeens recht tegenover de persoon in een sollicitatiegesprek. Het eiland is klein, iedereen kent elkaar. Nee, beter hou je je Amsterdamse mores een beetje in toom en doe je mee met de rest:

Tur kos ta bon
Goedemorgen. Alles goed? Ja goed? En met je man? En met je kinderen? En met de hond? Ja bij ons ook alles goed, dank God (danki Dios). En wat een regen he? Ja de regen valt hard vandaag (awa ta kai duru). Man man (hombu) wat valt de regen hard. Doe je de groeten thuis? Ja en rustig aan he (bai poko poko), pas op je lichaam (kuida bo kurpa)! Dahaag. (Ayo)

De broer van
Maar niet Werner Wiels, de broer van. Niks geen prietpraat. “Juffrouw Zoeter”, buldert hij bij binnenkomst, “wat heb je tot nu toe geleerd”. Ik doe net alsof ik niet sidder en beef van deze grote, indrukwekkende en strenge man die ik nog nooit eerder heb ontmoet, hef mijn hoofd op en steek mijn verhaal af. Oef, gelukt. Ik zie hem verzachten. De toenmalige (2004) directeur van de Antiliaanse Medefinancierings Organisatie (AMFO) is tevreden. Wij krijgen een prettige werkrelatie.

Nos tur ta famia
En wat blijkt nu. Wij zijn familie volgens een verre neef die de hele stamboom uitzoekt. Eigenlijk komt dat niet als een verrassing als ik terugdenk aan dat eerste moment dat ik Werner Wiels ontmoette en hij als een soort van strenge oom aanvoelde. Maar ook een vreemd idee: ik zo wit en hij niet echt, en een Helmin die zo anti-Nederlander was. Maar zoals Werner Wiels in een interview met Notisia 360 op 5 mei 2013 zegt: “Je kunt zeggen dat hij het zelf heeft uitgelokt, maar dat is nog geen rechtvaardiging voor dat wat is gebeurd”. En zo is het.