Volgens een buurman vergaat de wereld niet perse vandaag. Maar wel tussen nu en maart 2013. Als ik maar lang genoeg naar Buurman’s onderzoeksresultaten luister, dan lukt het hem op een gegeven moment: ik krijg de creeps. Vooral als hij over aliens begint. Maar dan volgt de wijze raad: het beste dat je kunt doen, is met ze mee werken. “Don’t try to fight them!” Buurman is Engelstalig.

Toch besluit ik Buurman zijn wijze adviezen in de wind te slaan. Ik heb namelijk even een groter probleem in spé. Eentje die met meer zekerheid gaat plaatsvinden dan het einde van de wereld. En dat is het einde van Zoon zijn crèche.

Mensen die “hoezo crisis” roepen moeten hun leesbril eens gaan opzetten (lees ook Gevraagd: brilinstructies) en in de kranten en om zich heen gaan kijken. Zoon zijn crèche moet sluiten. Vanwege de crisis, ja. En nee, het is geen handig excuus omdat het gebouw toch al zeven jaar op de slooplijst van het stadsdeel staat. Of misschien een beetje. Maar als je als ouder een beetje hebt opgelet, dan zie je het duidelijk: het aantal overgebleven peuters is niet groot.

Waarom nou juist de crèche van Zoon. Die geweldig fantastisch leuke crèche die al meer dan vijftig jaar bestaat en daarmee een van de eerste crèches in Amsterdam was. Die crèche waar Zoon het super naar zijn zin heeft. Waar zijn aanstaande echtgenote Ranya ook op zit. Waar de leidsters en directrice zich vol overgave op hun werk storten. Waar zij een spannende avonturentuin hebben aangelegd en kleurige schilderingen op de muur hebben gemaakt. Waar regelmatig interactieve ouder-kind activiteiten worden georganiseerd zoals het maken van (mislukte) kerststukjes – het was mijn eerste. Waar discofeestjes zijn en live gitaaroptredens van singar-songouders.

Het is inmiddels te laat om een petitie te starten. Maar stiekem hoop ik, dat de Maya’s met hun kalender doelen op Het Grote Nieuwe Begin: de Doorstart van de Groeivijver.