NL – In de papieren editie van 360 magazine is onlangs het artikel “De tirannie van de laatste pagina” verschenen. De vraag die schrijver Tim Parks in dit artikel stelt, luidt: waarom zouden wij boeken helemaal uitlezen? Parks doelt hier niet op slechte boeken, maar juist op boeken die hij goed vindt.

Het overkomt Parks steeds vaker: hij begint aan een boek, geniet er intens van, en dan komt er een moment dat hij weet dat hij er genoeg van heeft. Het is niet dat hij zich verveelt, evenmin is het boek te lang, maar hij heeft gewoon geen zin om ervan te blijven genieten.

Parks haalt collega Samuel Johnson aan die een stelling met dezelfde strekking heeft: “Is een goed boek per definitie een boek dat we hebben uitgelezen? Of kan het gebeuren dat we er voor kiezen het boek voor het einde in de steek te laten, of misschien zelfs al in het midden, en toch het gevoel hebben dat het goed was, uitstekend zelfs, alleen hoeven we het niet zo nodig uit te lezen?”

Goede boeken, waarom zou je ze uitlezen? Je kunt toch ook stoppen met lezen als je voldaan bent? Ik kan mij er weinig bij voorstellen. Maar laat ik eens twee boeken tegen het licht houden die ik deze zomer heb gelezen.

Stephan Benz – Green dreams
Met hernieuwde aspiraties voor de journalistiek en nog steeds vol van Latijns-Amerika en de Cariben trok ik onlangs “Green Dreams. Travels in Central America” van Stephen Benz uit de boekenkast. Ik begon ooit aan dit boek in het jaar 2000. Om de een of andere reden las ik het toen niet uit. Een nieuwe poging dus.

Het begint heel spannend met een pas afgestudeerde Benz die in Lima, Peru als journalist aan de bak probeert te komen. Hij beschrijft in detail zijn vergeefse pogingen en wat hij allemaal op die moeizame weg tegenkomt: grootschalige concurrentie van vakgenoten, expats en andere avonturiers die massaal samenhokken in de hoofdstad op jacht naar een klus. Hij beschrijft zijn vlucht naar het Amazonegebied in de hoop daar meer kans te maken. Dan een mislukte jungle-expeditie. Even zit je helemaal in zijn schoenen als je zelf Latijns-Amerikagek bent en journalist poogt te worden. Totdat Benz een hoofdredacteur van een gerenommeerd dagblad in de Verenigde Staten benadert die hem de huid vol scheldt als hij een stukje probeert te slijten: who are you trying to be: Shakespeare? 

Niet dat ik nooit ben afgebrand, maar dit is ook precies waar ik afhaak met het boek. Bij woordcombinaties als a botched deal, a protracted argument, starved curs, querulous whores of a white carcinogenic haze, moet ik iets te vaak in het woordenboek kijken. En als je zinnen produceert als “In the jungle there will be pumas on the prowl and flocks of toucans bursting from the verdure” (vooral dat verdure), dan wordt het mij iets te bloemrijk.

Na nog een vergeefse poging met het tweede hoofdstuk over de Mosquito kust – een tamelijk onbezocht en spannend gebied – en met het derde over Costa Rica in 1996 – het jaar dat ik daar zelf was – ben ik er uit: Benz’ onderwerp boeit, maar zijn schrijfstijl is mij te gekunsteld. Ik lees het boek voor de tweede keer niet uit.

Charles den Tex – De vriend
Anders is het met Charles den Tex’ laatste boek “De vriend” (De Geus 2012). Dit boek moet je uitlezen. Lekker snel, verschrikkelijk spannend en herkenbaar. Want hoofdpersoon Emma woont en werkt in Amsterdam. Door haar ogen en die van haar collega’s en haar nieuwe vriend Titus brengt Den Tex de stad in beeld. En het leven dat zij als afluisterend vertaler leidt. Emma werkt namelijk voor de  Amsterdamse recherche. Met haar collega’s Kris en Wim observeert ze drie Kroaten die iets van plan zijn. Wat precies is niet duidelijk. Maar vermoedelijk gaat het om een aanslag.

Dan is er ook nog de vierde Kroatische man die er opeens ook bij betrokken blijkt te zijn. Een man die Emma maar al te goed kent. En wie is toch die mysterieuze Van Drie die telkens een ander uiterlijk en paspoort heeft? Het onderzoek staat lang stil, maar er komt schot in de zaak als Emma door haar Kroatische vriend wordt ontvoerd, als vriend Titus een steentje bijdraagt en collega-vriend Kris zijn beste beentje voortzet. Alles lijkt er op dat ze de aanslag kunnen voorkomen, maar dan eindigt het boek op het laatste moment met een onverwachte wending.

Den Tex zet weer (na de Belicher-trilogie en andere werken waar hij een Gouden Strop voor ontving) een super spannende thriller met een ijzersterk plot neer, die je het liefst in een ademtocht uitleest. Zonder dit plot zou het boek niet af zijn.

Goede boeken waar je halverwege mee ophoudt omdat het mooi is geweest ken ik (nog) niet. Maar De Vriend is een echte aanrader om onder de boom of op vakantie UIT te lezen.