NL – Waar vind je ze nog in de grote stad: doodlopende wegen die naar Niemandsland leiden. Naar een verlaten plek, met slechts hier en daar een huis. Waar je stiekem ergens in het hoge gras met je liefde kunt rollebollen. Of waar honden los op het erf lopen en zo de weg op kunnen.

Tussendoortje
Vanochtend kwam ik op zo’n doodlopende weg. Om Man de gelegenheid te geven mijn zaterdagtik uit te voeren, nam ik Zoon mee op de fiets. Zoon is namelijk nog al temperamentvol. Sommige mensen denken dat het aan mij ligt. Die vinden – dat zeggen ze niet altijd hardop – dat ik overdrijf. Gisteren in het zwembad bleek toch dat dit wel mee valt. Dat overdrijven dan he. Zoon moest namelijk tegen zijn zin in Zeepaardje inleveren. Op Zoon na, viel het akelig stil in de kleedkamer. Een tiental vaders keek met verwrongen gezicht naar de grond. Zo van: ik zeg maar zo, ik zeg maar niks. Een vader zei wel wat. Hij bukte zich, zodat hij brullende Zoon iets in zijn oor kon fluisteren. Ik weet niet wat hij heeft gezegd, maar ook dat hielp niet. Dan maar gewoon de ouderwetse methode toepassen: afvoeren in houtgreep onder luid gekrijs.

De doodlopende weg dus
Maar vanochtend gingen Zoon en ik dus op de fiets op weg naar de Boterbloem: een ecologische zorgboerderij met winkeltje met wat biologische producten en groente en fruit van eigen land. Op de website lees ik dat ze op zaterdag vers biologisch brood verkopen. Een goede reden om er eens een kijkje te nemen. We fietsen via de Allendelaan langs Amsterdam-Osdorp de Ookmeerweg op. Een druk bereden weg met aan een kant torenhoge flats en aan de andere kant polderland. Dan sla je iets na het woonwagenkamp bij de rotonde de Osdorperweg in, ook zo’n weg vol contrasten. De weg zelf is een dijk met prachtige oude, maar ook met dubieus modern gepimpte boerderijen en villa’s met snelle wagens voor de deur. Tussendoor zie je de ene na de andere autosloperij of -onderdelenzaak. APK-keuren kan ook overal voor een zacht prijsje. De knotwilgen langs de dijk maken het geheel wel weer authentiek. Dan wordt de bonte bedoening opeens onderbroken door een weg naar links. Die ga je in.

De Lutkemeerweg
Opeens ben je echt in het boerenland. De afstand tussen de boerderijen neemt toe. Grote akkers geven een wijds uitzicht over de polder. Koeien, schapen, pony’s en geiten grazen in de weiden. In een ander veld liggen de paarden tegenover de manege aan de andere kant van de dijk. Kippen lopen los over een erf. Daar hangt een bordje met “aardappelen, uien en eieren te koop”. Een andere boerderij biedt een camperstaplaats aan. Is dit nog Amsterdam? Even waan ik me ergens in Drenthe. Maar dat is maar even. In de verte gloort de A9. En op minder dan 100 meter boven de grond zie ik een vliegtuig de landing inzetten naar Schiphol. Het mag de pret niet drukken, wij fietsen door tot de weg doodloopt. Althans voor auto’s. Met de fiets ga je nog iets verder door langs een houthandel. En dan zie je het bordje van de Boterbloem.

Een oase van boerderijgevoel
De boerderij overtreft mijn verwachtingen. Een oase van boerderijgevoel. Eerst fiets je over een hobbelige weg de dijk af. Je ziet aan de ene kant de akker verschijnen met een moestuin die de mijne redelijk overtreft. Ik herken bieten, sla, maar vooral herken ik een heleboel niet. Er staan landelijke bloemetjes op de houten tafels buiten. Horeca?! Hoop ik verrast. Als het ergens nog aan ontbreekt in Amsterdam Nieuw-West is het fatsoenlijke horeca. Rechts zie ik een boomgaard en een terrein met diverse akkermachines. En binnen is het al helemaal prettig. Een vriendelijke dame met grijs haar wenst mij goedemorgen wanneer ik de winkel binnen kom. Daarachter zie ik een ruimte met nog meer houten tafels. Het plafond is hoog, loopt in een punt en is geheel afgetimmerd met hout. Natuurlijk zijn er ook houten balken. Horeca blijkt mogelijk te zijn op aanvraag. Ik koop een noten-rozijnenbrood, een abrikozen-cashwenotenbrood, een fles bio-appelsap en een riant sappige krop eikenbladsla. Helemaal blij en slechts een tientje lichter fietsen wij weer naar huis. Zoon valt tevreden in slaap op de fiets.

De Weg naar Fuik
Ik wilde het vandaag nog hebben over een vergelijkbare weg op Curaçao. Ook doodlopend en ook heel bijzonder. Maar terwijl ik zo schrijf over de Lutkemeerweg, realiseer ik mij dat beiden aparte aandacht verdienen. Een volgende keer dus meer over de Weg naar Fuik.